Verplicht speelkwartier voor zelfstandig professionals

Soms ben ik zo druk bezig met verantwoordelijkheden, volwassen doen en “serieus werken”, dat ik vergeet om te spelen. Spelen? Op míjn leeftijd? Is dat dan zo belangrijk? Nou, als ik keek naar onze bejaarde herdershond, een grote inspiratiebron voor me, denk ik dus van wel.

Onze herdershond Moos is veertien geworden en aan het eind van haar leven was het toch wel een dame-op-leeftijd. Ze was zichtbaar stijfjes als ze opstond uit haar mand, maar mocht zich gelukkig prijzen met haar vrij goede heupen en gezondheid. Als we buiten wandelden, liep ze in een wat lager tempo dan vroeger: wat wel paste bij “une grande dame”.

Het leven is een feest

Totdat we op het veldje kwamen waar ze los mocht. Dan vond er een volledige metamorfose plaats. Onze “bejaarde” gooide figuurlijk haar rollator van zich af en sprong als een jonge hond in het rond omdat we met een stók gingen spelen. Rennen, terugbrengen, stokjes in millimeters-kleine stukjes knagen. Helemaal zoals een Loesje-tekst betoogt: “Het leven is een feest en jij bent uitgenodigd!”. En als ik niet oplette, nam ze ook nog een overmoedige duik in de prutsloot (geen goed idee vanwege het koude water op haar oude spiertjes en vanwege mijn nette outfit…).

Als ik op die momenten goed naar haar keek, zag ik dat ze er zo enorm van genoot. Ze was volledig aanwezig in het moment (mindfullness!!), barstensvol energie en totaal vergeten dat ze een serieuze dame-op-leeftijd was. Die zich rustig en respectabel diende te gedragen naar stuiterende puppy’s en die sneren uitdeelde aan volwassen honden omdat ze wel graag de baas wilde blijven.

Stokjes

Stel je toch voor dat volwassenen mensen zich dat speelkwartiertje ook wat vaker zouden gunnen. Als tegenhanger voor alle verantwoordelijkheden die we privé en in het werk dragen. Nou ben ik geen voorstander van achter stokjes aan rennen (of andere estafetteachtige bezigheden).

Maar uit eigen ervaring weet ik wel dat plezier hebben (en maken) in het werk enorm veel energie geeft. En dat daardoor heel veel dingen makkelijker lijken te gaan.

Goed fout

Eigenlijk is het zo simpel om een beetje lol te maken, zowel zakelijk als privé. Zo voelt samenzijn en (foute!) grapjes maken met gelijkgestemden voor mij al als een soort van buitenspelen. Omgaan met jonge kinderen is ook een mooi excuus (ongegeneerd meedoen in de speeltuin, tikkertje en verstoppertje doen). Even lekker spelen, gek doen of hard lachen voelt heerlijk, en geeft me enorm veel energie.

Een Ferrari is duur!

Sommige ontmoetingen voelen ook een beetje als “buitenspelen”. Het is alweer een paar jaar geleden, maar iedere keer als ik G. tegenkom -een zeer gerespecteerd en vakkundig auteur notabene!- voelt het als samen stoeprandje spelen, of alsof we quasi-baldadig belletje-trek doen.

Zo nam hij op een congres waar wij samen waren, de gewichtige taak op zich om mensen willekeurig aan te spreken en te manen om vooral zijn boek te kopen bij de boekenstand waar ik achter stond. ‘Want weet je wel hoe duur het is om een Ferrari te onderhouden? En ook nog eens zeven maîtresses!’ G. heeft een heel serieus voorkomen, waardoor je zulke grappen niet van hem verwacht. Ik had dan ook echt buikpijn van het lachen. De mensen vluchtten vooral heel snel uit zijn buurt. En kwamen vervolgens toch nieuwsgierig bij de boekenstand kijken. Want wie was die mafkees wel niet?!

Ik gaf G. lachend een stomp op zijn schouder en gooide goedmoedig een bal naar zijn hoofd. Daarna ben ik giechelend naar huis gerolschaatst. In mijn zwarte Hyundai, ja….