De beste tips komen van jouzelf – met een beetje hulp

Vandaag kreeg ik een aardig advies: ‘Deel als coach je beste tips, zodat mensen een indruk krijgen van wat je kan.” Goed idee, dacht ik bij mezelf.

En ik ging in mijn oude groene fauteuil zitten – die lelijk is maar afschuwelijk lekker zit – met mijn laptop op schoot om een blog te tikken met mijn beste tip(s) erin.

Drie uur later zat ik er nog. Het blog schoot niet op.

Mijn béste tips?! Ja maar hé, alsof iedereen hetzelfde is! Soms denk ik een goeie tip te geven. Maar als ik dan aan het eind van een coachings-sessie vraag wat het meest is blijven hangen, is dat met enige regelmaat toch iets anders.

Alsof iedereen hetzelfde is!

Coaching voor professionals – zowel in loondienst als zzp’ers – is maatwerk. Waarbij het niet zozeer gaat om mijn tips. Maar juist om die ander helderheid helpen krijgen over wat zijn of haar doel nu precies is en hoe dit met concrete stappen te bereiken. Veel mensen vinden het moeilijk om dat in hun eentje duidelijk te krijgen. En om dan ook nog zelf die stappen te nemen.

Juist daar kan een coach goed bij helpen: uitzoomen voor het totaalplaatje. Doorvragen, spiegels voorhouden, blinde vlekken onder de aandacht brengen, uitdagen, en aanmoedigen om stappen te nemen en hobbels te overwinnen. Dat lijkt dus veel op wat een sportcoach ook doet.

Sparringpartner

Zo heeft iemand die vastloopt in zijn huidige werk, er geen plezier meer in heeft, toch eerst duidelijkheid nodig over waar hij wél plezier in heeft of had. En inzicht in wat hem of haar daar nu van weerhoudt, en welke stappen (zelfonderzoek) er nodig zijn om wel weer bij leuk werk of leuke opdrachten uit te komen. Samen met een professionele sparringpartner gaat dat makkelijker. Vaak werkt het ook als een geweldige stok achter de deur om in actie komen.

Impact

Ik geef heus wel eens tips – vooral in mijn workshops. Maar in coaching zijn de beste tips – de tips die impact hebben – vaak toch de tips waar iemand zélf op is gekomen. Het is een beetje als samen koken: als coach reik ik de benodigdheden aan (vorm, beslagkom, bloem, melk, eieren) en moedig aan om het recept te lezen en het te proberen. Al doende kom je dan zelf tot allerlei conclusies: rustig melk bijgieten en blijven roeren tegen klontjes, oven niet te hoog zetten, baksel eerst af laten koelen, enzovoort. En uiteindelijk staat er dan een appeltaart. Die ik niet heb gemaakt.

Ik stond er “alleen maar” naast om aan te moedigen. En mee te genieten van het eindresultaat.