Hoe ik zzp’er werd en mijn ‘Is dit alles’-blues overwon
‘Is dit alles?’ Het liedje van Doe Maar verwoordde precies wat ik al een tijd dacht. Ik werkte 6 jaar in loondienst, wilde wel graag carrière maken, maar voelde me tegelijkertijd op allerlei manieren beknot.
Dit zou ik zo toch nooit volhouden tot mijn pensioen?!
In de visie van mijn manager kon ik me steeds minder goed vinden. En ik kan niet zo goed faken (mijn mimiek verraadt steevast wat ik echt denk!), dus het kostte me steeds meer moeite om daar te werken. Ook stond het me tegen dat ik tijdens vaste kantoortijden aanwezig moest zijn – ongeacht of het nu druk of rustig was. Een prikklok checkte of ik braaf mijn uurtjes maakte. Dat vond ik zo beklemmend!
Waar ik van droomde was “vrij zijn”. Zelf bepalen wat voor een werk ik zou doen, zelf bepalen wanneer ik wel of niet werkte, op welke manier en voor wie.
Ondertussen schreef ik als vrijwilliger voor een patiëntenblad*. Schrijven vond ik als kind al leuk, het ging me makkelijk af. De (professionele) eindredacteur leerde me de basisprincipes van het schrijven. ‘Je hebt aanleg’, zei ze. ‘Je zou hier je werk van kunnen maken.’ Haar opmerking bleef bij me hangen.
Een reorganisatie volgde bij mijn werkgever en Betty moest eruit. Zoiets doet ondanks alles toch pijn; mijn zelfvertrouwen liep een deuk(je) op. Maar tegelijkertijd zag ik ook een kans om het rigoureus anders te gaan doen. Het was nu of nooit! Ik schreef me in bij de KvK en startte als freelance journalist en tekstschrijver.
‘Betty vond de vrijheid waar ze naar verlangde, het ondernemen liep van een leien dakje en ze leefde nog lang en gelukkig.’
Nou… ja en nee. Mijn partner van destijds was not amused dat ik ging freelancen. Onzekerheid, risico’s, je weet wel. Dat vond ik jammer. Maar desondanks deed ik het toch. Mijn koppigheid hielp me een handje. Ik zou laten zien dat ik het écht wel kon.
Ook liep het ondernemen echt niet altijd van een leien dakje. Ik heb periodes gehad dat ik van ’s morgens tot en met ’s avonds (soms ook ’s nachts) werkte, ook in het weekend. Daardoor heb ik uiteindelijk beter leren plannen en nee leren zeggen. Maar er zijn ook periodes geweest dat ik niet wist hoe ik die maand moest rondkomen. Ik weet nog wel die keer dat ik ‘op mijn strepen’ ging staan omdat mijn factuur na 2 maanden – na een klus van 3 maanden fulltime – nog steeds niet was voldaan. Ik belde de opdrachtgever: “Ik wil eind deze week boodschappen doen voor mij en mijn dochtertje, maar ik heb nog steeds geen betaling ontvangen. Ik ben geen multinational!” Er volgden excuses en een spoedbetaling. Hierdoor leerde ik om voor mezelf op te komen, om aanbetalingen te vragen voor grotere klussen (te voldoen bij aanvang) én om consequent te werken aan een financiële buffer.
Zzp’en heeft me afwisseling, uitdaging, persoonlijke groei én vrijheid gebracht.
Okee, vrijheid met een kanttekening: de vrijheid om die opdrachten en bezigheden uit te voeren die ik vrijwillig ben aangegaan. De crux zit in het woordje ‘vrijwillig’, ik kies er zelf voor. Dat betekent soms een periode wat harder werken om aan mijn commitment te voldoen. Maar daar staat tegenover dat ik soms doordeweeks naar de sauna ga, of naar het strand. Of een maand op vakantie. En dan geniet ik enorm van het luxe gevoel van ‘vrij zijn’.
Door de afwisseling voel ik me eveneens vrij. Zzp’en geeft je de flexibiliteit om te ‘draaien aan de knoppen’, waardoor je je werkzaamheden leuk en uitdagend kunt houden. Zo is een jaar of 5 geleden het zzp-coachen op mijn pad gekomen. Ik heb een coachingsopleiding gevolgd, doe bijscholingen, en vind het heerlijk om óók dat nu te kunnen doen.
Mijn ‘Is dit alles’-blues is door het zzp’en verdwenen. Dit past bij mij.
Zou iedereen dan zzp’er moeten willen worden? Nou nee. Behoefte aan autonomie is voor veel mensen een reden om voor zzp’en te kiezen. Het is dan wel handig dat je een doorzetter bent. Of in elk geval koppig genoeg om hobbels te willen overwinnen. En bereid om steeds weer nieuwe dingen bij te leren. En daarbij helpt een goede sparringpartner als stok achter de deur om het vol te houden. Of dat nu een vriend, vriendin, partner, een andere ondernemer** of zzp-coach is.
* Ik begon mijn schrijfcarrière als journalist (vrijwilliger) voor het blad Psoriasis van de gelijknamige patiëntenvereniging. In een eerder verschenen blog kan je lezen hoe deze chronische ziekte mij ook veel goeds heeft opgeleverd.
** Ik heb zelf momenteel 2 sparringpartners: mijn partner Wim Ligthart en collega-ondernemer en mijn accountability-buddy Merel Groeneveld met wie ik iedere week overleg heb over de voortgang van onze bedrijven.
