Schuldgevoelens over ‘n leuk werkend leven

Okee, na ruim 20 jaar zelfstandig ondernemerschap kom ik er maar eens eerlijk voor uit: ik bén geen ochtendmens. ‘Nou nou, poeh poeh, is dat dan zo shocking?’, hoor ik je denken. Nee, eigenlijk niet. Behalve dan dat eeuwige schuldgevoel…

 

Ik kan prima op tijd opstaan, als het nodig is. Half zeven, kwart over zeven, whatever. En dat komt vaak genoeg voor. Heus.

 

Maar als het niet nodig is, doe ik dat dus niet. Het liefst stap ik dan om een uur of tien uit bed. En na wat kopjes thee en tijd om te “ontkreukelen” ga ik dan om een uur of elf mijn mail bekijken. En na de lunch keihard aan de slag.

 

De moralist en het feestnummer

In mij huist een enorme moralist; het leven is lijden en arbeid adelt, ofzoiets. Of wat dacht je van deze: je kunt alleen werkelijk succesvol zijn als je daar alles voor opzijzet (oef…). Maar er zit ook een feestnummer in mij: elke dag een beetje vieren! Geniet van het moment, morgen is er weer een dag. En: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans.’ De moralist en het feestnummer hebben dus nog wel eens wat discussie.

 

Ik weet ook wel hoe dat schuldgevoel over mijn leuke werkende leven komt. Toen ik begon als zelfstandige voelde het helemaal niet alsof ik serieus aan het werk was. Ik schreef toen fulltime als freelance journalist. Een groot deel van de tijd werkte ik vanuit huis. En dan krijg je een soort mix van werk en privé (in badjas achter de computer, tussendoor een was draaien, tijdens de lunchpauze tv kijken).

 

Luizenleventje

Ook waren er mensen om me heen die dachten dat ik een luizenleventje had, inclusief uitslapen, baas over je eigen tijd, en vooral veel leuke dingen tussendoor doen. Ik vond het daarom nodig om luidkeels te verkondigen dat ik een “druk en serieus bestaan” had. Sommigen vonden aanvankelijk dat ze best overdag op visite konden komen. Ik was toch thuis? Daar heb ik paal en perk aan gesteld met de leuze: “ik ben wel thuis, maar ik ben niet thuis”. Want gezellige visites overdag hadden tot gevolg dat ik ’s avonds (’s nachts!) of in het weekend moest werken. En op zeven dagen per week werken (ook al ging dat om een paar uurtjes in het weekend) liep ik langzaam leeg. Dan heb je nooit meer vrij.

 

Ik werd als zelfstandig professional de “loonslaaf “van mijn innerlijke moralist. Vreemd genoeg is dát een vorm van schijnzelfstandigheid waar je nu nooit eens wat over leest in de media.

 

Broodje kroket

Na 20 jaar hoef ik niet meer zo veel te bewijzen als “in den beginne”. Toch blijft de moralist altijd meekijken. En neemt soms de overhand door me schuldgevoel te geven. Bijvoorbeeld als ik in de stad cappuccino drink met een collega-zelfstandige en ik thuis zeg dat ik ga werken – netwerken (en dat is het ook, maar het is ook gezellig!). Of als ik gek word van de eenzaamheid en vervolgens een dag met mijn laptop in een strandtent werk (Alkmaar zit immers aan de kust). Dat geeft me loeiveel inspiratie, dat geroezemoes op de achtergrond. En en passant lunch ik met een broodje kroket ;-).

 

Middagdutje?!

Of wat dacht je hiervan: dat ik het heeeeeel erg druk heb, en ’s middags ga ik met de hond wandelen, en vervolgens blijf ik zomaar een uur (ja, een heel uur!!) weg. En dit gebeurt soms ook: ik zit braaf achter mijn pc, maar na een uur is er nog niets zinnigs uit mijn handen gekomen. Omdat ik me niet helemaal lekker voel. Of te moe. Dan doe ik een middagdutje! Of ik ga de stad in. Of plantjes kopen in het tuincentrum. En als de eerste lentestralen doorbreken, ga ik soms op een terrasje zitten in plaats van te werken. En ja…. met schuldgevoel. Hoewel het zonnetje dat meestal snel laat smelten.

 

Serieus en druk: ammehoela!

Raar eigenlijk, dat schuldgevoel. Want als ik een werkdag van 12 uur achter de rug heb (deadlines zijn soms dwingend) voel ik me nooit schuldig. ‘Ja pfff, dat is normaal met een eigen bedrijf’, denk ik dan. Of als ik een avondvergadering heb (en daarna steevast slecht slaap): ‘Jammer joh, hoort erbij.’ Of als ik op zaterdag plannen bedenk voor nieuwe blogs, een workshop geef, of mijn administratie bijwerk….. Dat is toch doodnormaal?

 

Aan wie zou ik nu eigenlijk nog moeten verkondigen dat ik een “serieus en druk bestaan” heb?

Aan collega-zelfstandigen? Opdrachtgevers en cliënten? De belastingdienst…? In elk geval niet aan mijn thuisfront; zij weten het namelijk al. Want zij zien dat uitslapen vaak volgt op een periode van intensief werken.

 

Nieuwsflits: vandaag heb ik de “loonslaaf” in mij op staande voet ontslagen. De vacature wordt nu ingevuld door mijn feestnummer.

 

 

P.S. Dit blog is geschreven in badjas. Maar wél op mijn vrije dag. Straks ga ik naar het tuincentrum. En daarna minstens een uur wandelen