‘Je mag in deze tijd al blij zijn als je überhaupt werk hebt’, zei laatst iemand tegen mij. Ik had net verteld dat ik naast mijn communicatiewerk ook zzp’ers in de communicatie coach, om díe opdrachten binnen te halen die ze het allerliefste doen en waar ze een goed inkomen mee verdienen. ‘Je kan wel van alles willen’, zei hij, ‘maar uiteindelijk moet er gewoon brood op de plank komen.’
Te jong, te oud, te dik, te dun, te opvallend, te bescheiden, te vrouwelijk, te zakelijk… Tsjonge jonge, waar ik me al niet druk en onzeker over heb gemaakt in mijn privéleven en in mijn leven als zelfstandig professional. Ben ik daar als midden veertiger nu eindelijk overheen? Neuh, zo simpel is dat ook weer niet. Wel denk ik steeds vaker: ik ben wie ik ben, laat ik daar dan maar het beste en het leukste van maken.
“Wat is jouw invalshoek tijdens de coachingsgesprekken? Waar kan jij de mensen meestal mee helpen?” Een heerlijk directe vraag van een collega-zelfstandig professional in de communicatie. Ook nuttig voor mezelf om dat even scherp op een rij te zetten.
“Partir est mourir un peu”, denk ik bij mezelf. Afscheid nemen maakt me altijd wat melancholiek: na tweeënhalve maand hebben de eerste vier cliënten hun coachingstraject afgerond. Wat ben ik trots op wat zij in deze periode hebben bereikt! En dankbaar voor hun openheid en voor het vertrouwen dat ze me hebben gegeven.
Jia Jiang is de uitdaging van 100 days of rejection aangegaan, met hilarische situaties tot gevolg, maar vooral ook erg leerzaam voor iedere zzp’er die bang is voor afwijzing!