‘Vertrouwen moet je verdienen’

Vertrouwen krijg je niet zo maar, vertrouwen moet je verdienen. Die wijsheid kreeg ik als puber van huis uit mee toen ik voor het eerst ging stappen met vrienden en zelf wilde bepalen hoe laat ik thuiskwam. Maar in het echte-grote-mensen-leven komt deze wijsheid ook verrassend goed van pas, realiseerde ik me recent dankzij een nieuw LinkedIn-contact.

Zestien was ik, toen ik de behoefte kreeg om te gaan stappen met vriendinnen. En eigenlijk kon ik zelf wel bepalen hoe laat ik dan thuis zou komen. Vond ik. Maar daar werd thuis anders over gedacht. ‘Laat eerst maar zien dat je je aan je afspraken kunt houden. Want vertrouwen krijg je niet zo maar, dat moet je verdienen.’

Glazen muiltje?
De eerste keer moest ik al om middernacht thuis zijn (‘Ja maar… ik ben toch geen Assepoester! Om twaalf uur begint het nog maar net!’). Uiteindelijk heb ik ervoor gezorgd dat ik klokslag twaalf thuis was. Onder enig protest. En ik heb er wel een sprintje voor moeten trekken om dat te halen. Wat wel de moeite waard was, want vervolgens mocht ik steeds later thuiskomen. Tot ik geen tijd meer meekreeg.

Kennelijk had ik het vertrouwen verdiend

Monoloog of dialoog

Hier dacht ik opeens aan terug, nadat ik een connectieverzoek via LinkedIn had gekregen van iemand die ik nog niet kende. Wie mij een beetje kent, weet dat ik nieuwsgierig van aard ben. Daarnaast is netwerken gebaseerd op het principe van nieuwe mensen (beter) leren kennen, dus accepteerde ik het verzoek van harte. En vroeg of we elkaar al eens hadden ontmoet, een vrij standaard reactie van me bij nieuwe contacten (sorry… ik ben nu eenmaal geen kei in namen onthouden…). Daar kreeg ik een vriendelijke reactie op terug: nee we kenden elkaar niet persoonlijk. Maar de persoon had een nieuwe dienst ontwikkeld die wellicht ook aantrekkelijk voor mij zou zijn, en verhaalde daar uitgebreid over. En daarna was het einde-gesprek, geen wedervragen.

Was dit een gemiste kans?

Verkoop-fuik

Het enthousiasme was oprecht, de dienst was oké (maar niet voor mij) en de persoon was vriendelijk. Toch had ik het gevoel dat ik in een verkoop-fuik was gelopen, zoals me ook wel eens overkomt als ik heel diep in gedachten door de winkelstraat loop. En dan wil ik eigenlijk maar een ding: heel snel weg!

Vlees in de kuip

Netwerken draait om vertrouwen. Of sterker nog: iedere betekenisvolle relatie, verstandhouding, vriendschap of netwerkconnectie gaat om vertrouwen. En vertrouwen bouw je op door allereerst te laten zien hoe je als mens bent en daarna te laten zien hoe je als professional bent. Vervolgens kan je laten zien wat jouw aanpak en jouw oplossing is. Ook al zou je dat misschien wel graag willen: je kunt deze volgorde niet omdraaien. Dus bij de eerste introductie gelijk “overspringen” naar jouw zakelijke aanpak en zakelijke oplossing, gaat je weinig opleveren (ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar de meeste mensen zullen toch eerst willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben). ‘Want vertrouwen krijg je niet zo maar, dat moet je verdienen’, hoorde ik in mijn hoofd nagalmen. Ook als zelfstandig professional.

Ik heb heel even overwogen om mijn nieuwbakken connectie te wijzen op mijn workshops over netwerken. Maar zag daar snel vanaf.

We kennen elkaar immers nog maar net…